Vrolijke, bruine ogen kijken me lachend aan. “Do you speak English?”, vraagt hij. Hij is een van de werknemers met wie ik in gesprek ben over gezondheid en leefstijl. Hij woont net een jaar in Nederland en is nog bezig de taal te leren. Een man van 25, die het lef had om de armoede te verlaten en hier een nieuw leven op te bouwen. Hij is gelukkig in Nederland en koestert de kansen die hij hier krijgt. Wat een sprankelende persoonlijkheid! We hebben een warm, levendig gesprek. Als het gesprek op gezondheid komt, is hij ontroerend eerlijk. Hij is te zwaar, zegt hij, en geeft toe dat hij vooral 's avonds te veel eet. Het raakt me te horen hoe hard hij zichzelf daarover afwijst. Ik vraag hem wat er precies gebeurt voordat hij gaat overeten. Is er een aanleiding, een verandering in een situatie? “Eigenlijk gebeurt er niets bijzonders…” zegt hij. Overdag voelt hij zich oprecht gelukkig, maar 's avonds overvalt de eenzaamheid hem. Dan mist hij zijn familie en vaderland intens. Hij weet zich geen raad met dat gevoel. Het schuurt, doet pijn. En eten is voor hem dan dé manier om dat allemaal even niet te voelen. Zo vaak is het niet te verdragen, dat nare, pijnlijke gevoel in ons dat we (onbewust) weg-eten. Of weg-drinken. Of weg-werken. Of weg-denken. Het doet gewoon té zeer. En toch ligt juist bij dat pijnlijke gevoel het begin van inzicht. Wat gebeurde er vlak voordat je jezelf liet gaan? Welk gevoel had je? Was je moe, overprikkeld, verdrietig, eenzaam, onzeker? Voor deze man werd duidelijk dat hij – ondanks dat hij blij is – ook het gemis van zijn familie moet (h)erkennen en leren verdragen. In plaats van het te onderdrukken door het weg te eten. Herken je dat? Dat ene stukje in jezelf waar je liever van wegblijft. Omdat het te pijnlijk is. Onzekerheid, verdriet, schuldgevoel, eenzaamheid, verlies van gezondheid, werk of energie… Ik help je graag ontdekken welk gevoel jij lastig vindt toe te laten – en hoe je daar op een liefdevolle manier ruimte aan kunt geven. Wees welkom 🤎

Toen ik jaren geleden aan het herstellen was van een hartinfarct, kreeg ik een kaart met deze tekst erop. Toepasselijk op dat moment, want ik was gefrustreerd. Mijn lichaam had me in de steek gelaten en bij elke poging mijn leven zo snel en normaal mogelijk te vervolgen, werd ik direct teruggefloten. Maanden heeft deze tekst op het prikbord gehangen als friendly reminder voor mezelf.... Stap voor stap kende ik zeker wel. Ik had een aantal x de halve marathon gelopen en die kilometers had ik destijds niet zomaar in de benen. Ze werden met veel moeite bij elkaar getraind tijdens het voorbereiden. Dus het principe van de kleine stapjes was mij niet onbekend. Ik denk dat vanuit een situatie waarin alles normaal is, je een doel voor ogen hebt en daar rustig over kunt nadenken hoe dit te bereiken, wij het nemen van kleine stappen meestal wel als zinvol en effectief ervaren. Maar wanneer je leven overhoop ligt om wat voor reden dan ook, je relatie onder zware druk staat, je werk je totaal uitput, je gezondheid je in de steek laat - dan wil je daar zo snel mogelijk vanaf. Niks kleine stappen! Je wilt juist met grote passen weg van die benarde situatie. Weg van dat nare, ongemakkelijke gevoel. Dan lijkt het nemen van grote, ‘snelle’ stappen toch veel aantrekkelijker! Maar tijdens deze dieptepunten helpt het juist om te kijken welke kleine stap je weer helpt de goede kant op. En dat is niet één stap waarmee je morgen van al je zorgen verlost bent. Dat is niet één stap van groot verdriet naar intens geluk. Het is een klein, ogenschijnlijk nietszeggend stapje in die richting die jou weer vóóruit brengt. Een stap die misschien 1% is van alle stappen die je nog moet gaan zetten. Maar het is de stap die je uiteindelijk brengt waar je wilt zijn. Ik ben inmiddels weer helemaal gezond. Ik heb misschien wel 1000 kleine stapjes moeten zetten om te komen waar ik nu ben. Als je ervoor staat, lijkt het serieus onmogelijk: die ontelbare, vele, kleine stappen. Maar echt, het kan. Stap voor stap.  Heb jij een kleine stap vooruit nodig? In je relatie? Je gezin? Op je werk? Of als het gaat om je gezondheid? Wees welkom🤎

De lat hoog leggen, het beste uit jezelf halen – daar is niets mis mee. Het levert mooie prestaties op. Het is een mooie eigenschap als je gedreven bent om je leven zo goed mogelijk te leven. Het wordt lastig als alles wat je doet perfect moet zijn. Dat je altijd een goed resultaat nodig hebt om je goed te voelen. Dan gaat het ‘perfect moeten zijn’ met je aan de haal en neemt het leiding over jouw leven. Je gaat extreem controle gedrag vertonen of juist uitstellen. Keuzes maken lukt niet en schuif je voor je uit, of je gaat nóg harder je best doen. Als je je dit realiseert, is het waardevol om jezelf af te vragen of iets ook mag mislukken? Kun jij verdragen dat je een keer een verkeerde afslag neemt? Dat voelt zeker ongemakkelijk, je wilt er van weg. Maar dit onbehaaglijke gevoel wil jou iets vertellen. Ik ben ervan overtuigd dat juist deze situaties ons het meeste vormen en ons waardevolle lessen leren. Gaat alles altijd goed, dan groei je niet, sta je stil, ga je voorbij aan iets wat in jou juist gezien en gehoord wil worden. Perfect willen zijn heeft me jarenlang vastgehouden. Ik wilde het allemaal zijn: de perfecte dochter, (bonus)moeder, vrouw, vriendin, medewerker, leidinggevende, coach. Maar ik was en ben het niet. Ik val, ik leer, ik maak fouten, maak verkeerde keuzes, ik doe mensen pijn, ik aarzel, ik worstel. En ja, ik wil zeker het beste uit mezelf halen op alle fronten, ik leg de lat hoog. Maar perfect, nee. Dat ben ik zeker niet. En door dat te laten zijn zoals het is – soms lukt iets, soms niet – ervaar ik zoveel rust. Door alle pijnlijke en ongemakkelijke momenten heen leer ik dat ik - met mijn niet perfecte gedrag- mezelf als mens niet hoef af te wijzen! Daarbij komt dat in mijn niet perfect zijn ik heb gemerkt dat juist dáár de echte verbinding tot stand komt tussen mij en de ander. Door mijn niet perfect zijn, ben ik kwetsbaar, écht. En daar ontstaan prachtige verbindingen🤎

Een ander perspectief