"Ik heb nooit zin om te gaan. Máár, ik heb ook nooit spijt als ik ben geweest.” Het is een uitspraak van mij die ik al jaren roep om mezelf naar de sportschool te krijgen. Je kent het vast wel. Je komt thuis van een drukke dag, je bent moe. Het plan was eigenlijk om gelijk na het eten te gaan sporten. Maar als je even op de bank gaat zitten meteen kop thee, dan begint dat rollenspel in je hoofd… “Blijf toch lekker thuis, je bent al zo moe.” “Maar je knapt erwel van op, even lekker uit je hoofd.” “Pfff omkleden, tas mee, fiets pakken, het is al zo vroeg donker….nee! Wat een gedoe. Doe maar lekker rustig aan en gun jezelf een relaxmomentje.” “Je moet eigenlijk wel echt gaan, hoor. Je wordt ouder, het is goed voor je spieren, in beweging blijven is zo belangrijk.” En zo kan het nog wel even doorgaan, dit gesprek in jouw hoofd. En vaak eindigt het dan met een streng oordeel over jezelf, ongeacht welke keuze je maakt. Ik moest aan mij ga-ik-wel-of-niet-sporten dilemma denken vorige week tijdens de opleiding Voice Dialogue. Een opleiding waarbij ik heb geleerd over een (overigens zeer inspirerende) methode, die laat zien dat al die kanten in ons er zíjn. Het pusherige, het luie, het blije, het stille, het drukke, het rustige, het emotionele, het zakelijke, enz. En dat het je krachtig maakt als je alle delen in jezelf er laat zijn. Waar we vooral heel druk mee zijn is het veranderen van die kanten waar we last van hebben. Het liefst stoppen we ze diep weg. En zo zijn we heel hard bezig met het proberen om een versie van onszelf te worden wie we eigenlijk helemaal niet zijn. Want alle kanten, ook die waar je zo’n last van hebt, horen bij jou. Benieuwd of jij goed kunt worden in wie je eigenlijk al helemaal bent? Juist met al die verschillende kanten in jou? Dus ook die luie kant die niet wil sporten? Wees welkom🤎